Mijn vader kwam uit Gelderland en mijn moeder uit Friesland, ze hadden elkaar via wederzijdse familie ontmoet. We woonden tijdelijk in deze stacaravan, omdat ik geboren moest worden en mijn ouders voor het werk van mijn vader (rietdekker) in Frankrijk van villa naar villa trokken en daar dan ook tijdelijk in een stacaravan woonden. “Zou daar dan mijn liefde voor het kamperen in Frankrijk gelegd zijn?”.
Ik heb mijn eerste levensjaren veel in Frankrijk mogen doorbrengen. Hier liggen dan ook de fijne herinneringen die ik koester en deze herinneringen geven mij de juiste energie, wanneer ik terugdenk aan mijn jeugd. Waarvan ik nu weet dat mijn ouders het toen helaas niet gelukt is om hun eigen leven en dat van ons in de juiste banen te leiden. Mijn ouders hadden toen al veel ruzie en de alcohol vloeide rijkelijk. Mijn vader had passie voor zijn vak en was ook een expert. Hij was ambitieus en wilde geld verdienen voor zijn gezin, waar hij trots op was. Hij reed al op jonge leeftijd in een spiksplinternieuwe auto en genoot daar samen met ons van als hij in Friesland en Gelderland op bezoek ging bij familie. Mijn moeder had heimwee als we weer terug gingen naar Frankrijk en vond het heel erg zwaar met twee kleine kinderen. De ruzies waren hevig, zoals ik mij kan herinneren, met lichamelijk geweld en veel woede naar elkaar toe. Toen mijn oudste zus naar de kleuterschool moest besloten mijn ouders om naar Friesland te verhuizen. Ze woonden in een voor toen die tijd luxe huis. Mijn vader reed veel heen en weer tussen Frankrijk en Friesland, autorijden vond hij heerlijk en frans spreken deed hij goed. Dus als we meegingen (we reden vaak 's nachts), was het fijn om op de achterbank te liggen, naar de verlichte autowegen te kijken en met mijn vader Franse woordjes te oefenen.
In 1974 kregen we er een zusje bij, maar ook toen was er nog vaak ruzie wanneer mijn vader thuis was en mijn moeder de boel niet op orde had. Ook zakelijk had mijn vader zelf niet de juiste boekhouding uitgevoerd en werd hij hiervoor gestraft. Hij moest naar de gevangenis, we gingen wel eens met de bus naar hem op bezoek. Hij werkte daar als instellings-kok en liet zich van zijn goede kant zien. Hij was vrolijk, zoals ik mij kon herinneren, maar hij miste ons wel. Mijn moeder had het zwaar en dronk samen met de familie wel door.
Later gingen we verhuizen naar een andere buurt en kleiner huis. Mijn vader werkte niet meer, hij was afgekeurd door zijn hart en had daarnaast last van astma en overmatige eczeem. Hij was toen nog jong en kon moeilijk met dit alles omgaan. Hij rookte en dronk veel en zonderde zich af in de keuken, met de muziek waar hij van hield. De ruzies waren frequent, ook als de familie er bij was bijvoorbeeld na verjaardagen etc. In 1978 werd mijn broertje geboren (vernoemd naar mijn opa, mijn vaders voorbeeld, mijn vader was de oudste in een gezin van 10). 5 maanden later stierf mijn broertje, de dag nadat mijn moeder haar verjaardag had gevierd. Mijn vader vond hem levenloos in de wieg, hij kwam met hem schreeuwend de trap afrennen, masseerde hem en legde hem op de gaskachel om hem warm proberen te krijgen, ik was 7,5 jaar oud. Wiegendood werd er toen door de huisarts vastgesteld. Het was vreselijk voor mijn ouders en ons. De situatie thuis was al vreselijk, ik herinner mij dat ze veel dronken waren, veel ruzie hadden en lichamelijk geweld gebruikten tegen elkaar maar ook tegen ons. In 1980 werd mijn derde zusje geboren, die nacht heb ik haar de fles gegeven want mijn moeder was in coma. Zo nu en dan kwam de politie of de huisarts langs, omdat de buren hadden gebeld, er werden waarschuwingen uitgedeeld en daar bleef het dan bij. Ik durfde niet meer naar school, wilde zorgen dat ze elkaar niet sloegen en zorgde voor het huishouden. Daardoor moest ik blijven zitten. Ook kreeg ik veel buikpijn en ben ik eens opgenomen geweest in het ziekenhuis waar ik nu werk. Ik had een vriendinnetje en zag hoe fijn zij het had met haar gezin. Nu achteraf denk ik dat die opname veel in werking heeft gezet.
Mijn vader wilde scheiden, en ging in een ander dorp wonen. Op een dag ergens in1981 werden we uit huis geplaatst want mijn moeder kon al een poosje niet meer lopen, ze lag beneden op de bank. De hupverleners vertelden ons dat onze moeder naar het ziekenhuis moest en wij daarom tijdelijk in een opvanghuis moesten wonen met elkaar. Die dag heb ik veel gehuild en wilde niks van de leiding weten, totdat ik zag dat mijn jongste zusjes speelden en plezier maakten. De bedoeling was dat we hier maar kort zouden blijven, want het was een opvanghuis voor crisis. Maar die periode werd 1,5 jaar. Ondertussen waren mijn ouders weer samen en kregen samen toch nog een dochter. De bedoeling was dat als ze alles weer goed op de rit hadden, wij weer terug konden gaan naar hun, maar zover was het nog niet. Dus gingen we in 1983 naar een tijdelijk pleeggezin. Mijn ouders waren uit de ouderlijke macht gezet en wij vielen onder jeugdzorg. Ook hier bleek na een tijdje dat het mijn ouders niet lukte om samen met mijn zusje verder te gaan. Mijn moeder verhuisde met mijn zusje en daar probeerde ze de opvoeding alleen te gaan doen. Mijn vader werd opgenomen in een kliniek in Gelderland. We gingen regelmatig samen met de maatschappelijk werkers bij mijn moeder op bezoek, en dan deed ze goed haar best. Maar ik zag toen al heel goed dat het misleiding was, de alcohol had ze in frisdrank flessen etc. Maar jeugdzorg zag dit helaas niet en wilde ons weer bij onze moeder laten wonen. Mijn oudste zus en ik waren ondertussen 12 en 13 jaar oud en mochten zelf kiezen. Het was een heftige keuze die we samen bij de kinderrechter moesten uitleggen en onze handtekening voor moesten zetten. Ik heb toen de rechter nog heel goed verteld hoe de situatie echt was bij mijn moeder, ze had ondertussen ook weer een vriend, wat de grootste crimineel van Friesland bleek. Mijn zusjes moesten ook echt niet naar haar terug. Maar de grootste nachtmerrie (die ik lang heb gehad naast het schuldgevoel) werd werkelijkheid, zij moesten weer bij mijn moeder gaan wonen. En dat is na een paar jaar dramatisch geëindigd voor mijn zusjes. Zij werden toen opnieuw in verschillende pleeggezinnen geplaatst. Gelukkig wel allemaal in de buurt van het dorp waar ik ben opgegroeid, en ik ging regelmatig op een zaterdag op mijn fiets naar hun toe. (Nu wonen we met drie zusjes nog in hetzelfde dorp). Het contact met onze vader en moeder was er weinig tot niet meer. Mijn moeder kreeg nog een zoon van een al getrouwde man die haar zielig vond en die zich om haar bekommerde. Maar ook dat is fout gegaan. En mijn moeder bleef weer alleen en is uiteindelijk op 46 jarige leeftijd aan Korsakov overleden. Mijn vader had zijn eigen leven met zijn hondje en de kerk. Zo nu en dan belde ik hem of zagen we elkaar, maar dat was voor ons vaak meer een verplichting dan dat we er blij van werden. We schaamden ons voor hem, hij reed al jaren op een scootmobile en is op 62 jarige leeftijd overleden.
In het pleeggezin waar ik woonde had ik het goed, ik haalde mijn HAVO diploma en ging de opleiding tot verpleegkundige doen, ik wilde graag met baby’s werken en werd uiteindelijk kraam verpleegkundige. Ik had al een paar jaar verkering met een jongen uit het dorp. Op mijn 23e gingen we trouwen en kochten een huis. Daar zat ik in mijn eigen huis en nu mocht ik mijn leven “leven” zoals ik het wilde. En dat ging goed dacht ik. We kregen in 1999 onze eerste dochter, op dat moment gebeurde er wel wat bij mij. Ik voelde die onvoorwaardelijke liefde die ik zo had gemist en ook pijn deed. Maar ik genoot als moeder ontzettend en deed mijn uiterste best mijn dochter het leven te geven wat ik zo gemist had. Ik had een leuke man, goeie baan, mooi huis, eigen auto en dronk geen druppel alcohol en had een hekel aan roken (de geur gaf mij een akelig gevoel/herinnering).
In de zomer van 2001 werd onze tweede dochter geboren, ik was dolgelukkig wat een rijkdom. Helaas was dat niet van lange duur, mijn partner bleek toen onze dochter 5 maanden oud was verliefd geworden te zijn op een collega. En wilde met haar verder. Mijn wereld stortte op dat moment in, alles wat ik niet had zien aankomen en wilde dat niet zou gebeuren, gebeurde toch! Het lukte ons niet om in goed overleg bij elkaar te blijven, want hij koos eerst volledig voor zijn nieuwe relatie en ik moest mij maar redden met de meiden (wat ik altijd al deed, maar nog nooit zo had gezien). Het werd een vreselijke vechtscheiding, na een jaar werd hij weer vader, en koos ervoor de meiden niet meer te zien. Hij vertelde dat zij dat niet wilden, want ze wilden liever bij hun moeder zijn volgens hem. Omdat ik mijn dochters een gelukkig en stabiel leven wilde geven, ben ik alleen met hun verder gegaan, dankzij de hulp van mijn lieve familie, vrienden en buren lukte dat. Ik ben hun daar tot op de dag van vandaag nog steeds heel dankbaar voor.
Na 2 jaar ontmoete ik iemand die mij weer liet lachen in alle hectiek die ik had meegemaakt, het was het leven wat ik niet kende, met feestjes en vakanties. Maar dat was van korte duur want hij werd ziek, darmkanker!! En twee jaar later overleed hij, ik bleef weer alleen achter.
De meiden en ik waren sterk en gingen door met leven. We zagen en zochten “de zonnige” kant op van het leven. Het ging ons goed, wel ging ik mijn baan als verpleegkundige verruilen voor een baan met regelmatige werktijden, zodat het stabiel voor hun was en we weer op adem konden komen. Mijn familie en vrienden waren weer een fijne steun.
Toen werd ik weer verliefd en na 8 jaar werd dat bezegeld met een zoon. Mijn gezin is nu compleet, mijn dochters studeren en hebben zich zonder hun vader tot zelfstandige vrouwen ontwikkelt, die zeker ook hun leegtes van verlies met zich meenemen. We praten open en eerlijk over alles wat er gebeurd is en wat het met ons doet. En het heeft ons tot nu toe allemaal gemaakt tot wie we nu zijn en worden….
